Ochtendritueel.

oktober 2007

Het is half zes ’s ochtends en de wekker gaat. Met een gezonde dosis tegenzin trek ik mijn ogen open, mep de wekker uit en geef mijn vriendinnetje een kus. Tijd om op te staan en (in chronologische en in geen geval van af te wijken volgorde) te douchen, koffie te zetten, boterhammetje te smeren, koffie op te drinken en van de weeromstuit maar te vertrekken richting werk.

De poort valt met een klap achter me dicht en de koude ochtendlucht zorgt voor een plots en stiekempjes toch wel verkwikkend gevoel van wakker worden. Muts over de nog gedeeltelijk natte haren, discman in en al lopend onderweg naar mijn huidige baantje in de keuken van een vier-(vijf vinden ze zelf)-sterren-hotel in Maastricht. Dat is de situatie in oktober 2007. Mijmerend loop ik door een snijdende herfstwind richting stadscentrum. Het is nu dik zeven jaar geleden dat ik eindexamen deed van de middelbare school en een jaartje geleden dat ik afstudeerde van de universiteit. Netjes toch? Ik word immers over een paar dagen 25. Ik ken mensen die er vele malen slechter voorstaan na een kwart eeuw. Maar toch knaagt er iets. ‘Je moet gaan studeren’, zeiden pa en ma. ‘Dan kun je opklimmen in het leven’, zeiden ze op de middelbare school. ‘Je moet je eigen kansen creëren’, zei mijn leraar Nederlands. ‘Nu zijn jullie klaar om als jonge academici de maatschappij te bestormen’, zeiden ze op de universiteit. En ik verdien mijn centjes nog steeds met borden afwassen in een hotel waar mensen die vast ook hebben gestudeerd kapitalen uitgeven aan veel te kleine porties eten. Doe ik iets fout of zit de wereld gewoon anders in elkaar dan ik dacht of hoopte?

Zucht. Wederom grijze bespiegelingen op deze door vrieskou opgeluisterde oktobermorgen. Ik trek mijn muts van hoofd, haal mijn pasje door de daarvoor bestemde gleuf bij de personeelsingang en neem de lift naar de kelder. Tijd om aan de slag te gaan. Mijn dierbare afwas staat op mij te wachten. Na het opstarten van de afwasmachine en het op sneltreintempo erdoorheen jakkeren van een behoorlijke hoeveelheid ontbijtborden en koffiekopjes begint mijn geest weer een beetje af te dwalen. Ik sta op mijn bijna-vijfentwintigste fulltime af te wassen. Niet direct wat ik me een tig aantal jaren terug had voorgesteld. Niet wat iemand van mijn generatie zich had voorgesteld tijdens zijn kindertijd. Dromen moesten we en reiken tot aan de sterren! Allemaal konden we ooit rocksterren worden. Filmsterren. Heldendaden zouden er verricht worden. Beroemd en rijk zouden we allen worden! Het leven moest je bij de ballen grijpen en naar je hand zetten. Dan kwam je er wel. Iedereen kon immers zijn eigen american dream worden. U bent vrij dus u moet kiezen, zei ene Albert Camus daar ooit over volgens mij.

Maar dan. De realiteit mept wild om zich heen. Niemand van mijn vrienden is voetballer geworden*. Niemand werd astronaut. Niemand een grote rockster. Mijn vrienden werken in een callcenter. Of serveren drankjes in de kroeg. Of zitten aan de antidepressiva. Niemand ervan is rijk. En dan krijg je abominabele noodgrepen en rare instant-succes constructies als bijvoorbeeld Idols of de Gouden Kooi. Om het goed te maken. Om de kans open te houden. De illusie dat de deur nog steeds op een kier staat. Het laatste redmiddel voor verdwaalde tieners en twintigers om nog iets van hun leven te maken. Een laatste kans op de spotlights. Ik kijk door het restaurant naar buiten en staar een beetje naar de boven de Maas hangende mistflarden. Ik moet weer aan het werk. Ik drink mijn (gelukkig wel gratis) kopje koffie leeg en neem een hap van mijn (ook gratis) choco-croissant. Met een hoop gekletter flikkert de ochtendkok een stapel spekbakplaten die schoongespoten moeten worden voor me neer.

Ach. Het is eerlijk werk en ik heb ook niks te klagen. Er zijn mensen die vele malen slechter af zijn. En dat naïeve nastreven van dromen, dat komt wel weer als we de rekeningen betaald hebben deze maand.

* Nou. De broer van een jongen die een zes jaar geleden bij mij in een studentenhuis in België woonde speelt nou bij Real Madrid. Maar dat is weer net te ver gezocht vind ik zelf. Dus dat telt niet.