Bye bye George en de grote Obamamania!

januari 2009

Zo hee. Weer even ferm erin springen. Even een duidelijk openingsstatement. Ja. Daar hou ik van. Barack Obama is een neger. Dat is u allicht al eerder opgevallen. De machtigste man op aarde is zwart. Er zit een zwarte man in het Witte Huis (huhuhuhuhuhu). En het is heel erg mooi dat zoiets mogelijk is anno 2009. Dat meen ik. Zoiets geeft aan dat we ons eindelijk voorbij allerlei racistische onzintheorieën hebben weten te emanciperen als mensheid. Maar (en dit is een hele grote Maar. Deze Maar is niet voor niets met hoofdletter natuurlijk). Maar. Dat wil niet zeggen dat hij dan automatisch een goede president zal zijn. Macht discrimineert niet. Macht corrumpeert ook de zwarte mens. Laat dat even bezinken tussen alle Obamamanische euforie door. Natuurlijk begrijp ik heel goed dat voor iemand die de dagen van de rassenscheiding heeft meegemaakt, de inauguratie van de eerste negroïde president van de Verenigde Staten van Amerika een heel erg emotioneel moment geweest moet zijn. Ik ben ook niet van steen. Ik vond dat ook mooi om te zien. Maar (daar is ie weer. Met hoofdletter en al). Uiteindelijk is enige vorm van scepsis nog wel op zijn plaats lijkt mij. Zeker omdat Barack in de hoofden en gedachten van velen al een aantal liter water in erg goede wijn heeft omgezet en hij al kilometers zee richting Midden-Oosten uiteen heeft doen splijten om daar de zaken nou eens definitief recht te trekken. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Je kunt geen water in wijn veranderen. Dat zou te mooi zijn.

Dat Keizer George II ons de afgelopen acht jaar heeft getrakteerd op politiek gekonkel en op een stupide neoliberaal lekker-zakkenvullen-voor-de-rijken wanbeleid hoef ik niet meer uit te leggen. Dat ik ben blij ben dat onze schietgrage cowboy weer weggestopt kan worden in het droge stof van zijn geliefde Texas ook niet. Dat ik opgelucht ben dat de neoconservatieve haviken met hun dubieuze agenda éven de greep op de macht een ietwat kwijt zijn en dat er nou misschien eens andere belangen gaan prevaleren boven die van degenen die toch al heel rijk én verslaafd aan het zwarte goud zijn – dat moge ook duidelijk zijn. Dat ik in de democraat Obama meer vertrouwen heb ga ik in geen geval ontkennen. Maar ondanks dat hij de vergelijking met zijn voorganger meer dan glansrijk doorstaat wil ik één ding duidelijk maken. Deze man is niet de messias die binnen pakweg zes-en-een-halve dag de ondefinieerbare puinhoop die acht jaar G.W. Bush heet even op komt vegen. Ook Barack Obama is gewoon een rechtse eikel. Alleen in dit geval een zwarte, rechtse eikel. Want zonder tot op zekere hoogte een rechtse eikel te zijn red je het sowieso niet in de politiek in het conservatieve Amerika. Ook Obama is een grootverdiener en ook Obama heeft denkbeelden die vanuit Europees perspectief een stuk rechtser zijn dan we hier gewend zijn. Maar het belangrijkste blijft toch het volgende. Het mantra dat Obama het Witte Huis in heeft gelanceerd hoeft niet per definitie tot de beloofde verandering te leiden. Of zoals John Micklethwait verduidelijkt in The Economist (19 November): ‘Peace in the Middle East will not break out just because the new president’s middle name is Hussein’.

Sentimenten zijn niet de beste beoordelingsmaatstaf in de politiek. Ik denk dat dat vooral heel handig is om niet te vergeten. Voorbeeldje. Toen minister Van der Hoeven onlangs in een spoeddebat(je) in de Tweede Kamer over de verkoop van grote energiebedrijven door allerlei lagere Nederlandse overheden (die geld nodig hadden om snelwegen te verbreden enzo) SP fractievoorzitster Agnes Kant duchtig de les las, voelde ik bijna sympathie voor de uitspraken van de minister omdat ze in een Limburgse tongval gedaan werden. Limburgs is mooi. Zo zonder harde ‘g’ en met een vriendelijke, bijna zangerige flow. Wat de uitspraken van de minister inhoudelijk niet minder dom maakte natuurlijk. Kant had gewoon gelijk en de energievoorziening uitverkopen aan de vrije marktwerking is een idioot plan. Dus. Emotie kan het objectieve oordeel zeker weten vertroebelen. En dan kun je uiteindelijk met heel nare gevolgen geconfronteerd worden. Als je opeens zonder elektriciteit zit bijvoorbeeld. Of als de messias opeens helemaal niet zoveel change brengt als je in eerste instantie had gehoopt.

Het zegt heel veel over de Verenigde Staten dat het mogelijk is dat een kleurling leider van het land wordt. Dat is een mooi iets en daar zijn we ook blij om. Ondanks onze ontzettend grote bek over vanalles en nog wat zie ik Ahmed Aboutaleb nog geen minister-president van Nederland worden in de komende tien jaar. Maar in de praktijk heeft Obama’s kleurtje natuurlijk helemaal niks te maken met zijn te voeren beleid. Al is het sluiten van concentratiekamp Guantanamo een heel erg verstandig begin. En dat geeft hoop voor de toekomst. Hoop op verandering. Want dat is waarom Obama het Witte Huis in is gekatapulteerd. Change we can believe in!

De globale politiek is het daar volledig mee eens. Wat ik oprecht vreemd vind. Balkenende spreekt heel solidair zijn steun uit (logisch) en hoopt ook dat de kersverse leider van de vrije wereld de door hem beloofde change weet te realiseren (onlogisch). Bij mijn weten heeft de Nederlandse regering George Walker Bush toch vooral gesteund al die jaren. Balkenende mocht de baas een handje komen geven in Washington en hij steunde netjes de illegale inval in Irak. Zoals een trouw bondgenoot betaamt. Vervolgens mocht er geen parlementair onderzoek komen hieromtrent toen bleek dat het een gigantische voorraad gebakken lucht bleek te zijn. Stel je voor dat zou blijken dat die hele oorlog alleen om energieleveranties of om Irakese olie ging. Stel je voor dat we daar ingetrapt zouden zijn. Of er zelfs vanaf wisten omdat wij daar ook van kunnen meeprofiteren. Shell is nog steeds gedeeltelijk Nederlands en die hebben nou net weer allerlei lucratieve Irakese oliecontracten binnengesleept. Lijkt me sterk dat je zit te wachten op change als je net lekker bakken met geld binnensleept.

En nu dan? Moeten heel veel mensen nu bang worden dat een altijd rechtvaardige Sint Obama hun woekerwinsten zal gaan indammen? Amerikaanse tegenstanders (voornamelijk Republikeinen gek genoeg) slaat immers de schrik ook al om het hart dat Obama de Verenigde Staten in een ‘socialistische staat’ wil veranderen. Of zal het uiteindelijk toch wel meevallen met die change allemaal?

Bladiebladiebla. Ik laat de algehele Obamamanie even langs me heen trekken als dat mag. Ik blijf lui op de bank zitten. Ik contempleer me een ei lek en ik spui te pas en te onpas kritiek waar niemand op zit te wachten. Want zo ben ik. Mooi man.