Zondagochtend

november 2008

Grappig hoe de hele wereld opeens langs je heen lijkt te trekken. Overal gebeuren er belangrijke dingen, maar ze maken me niks meer uit. Ik zit op een bankje langs de Amstel mistroostig voor me uit te staren. Ziel onder de arm, waterlanders niet ver uit de buurt. Het is weer eens uitgegaan. Mijn inmiddels ex-vriendin heeft weer eens de woorden gesproken die ik al zo vaak gehoord heb en waarvan ik hoopte dat ik ze dit keer niet nog eens zou hoeven horen. Niet van haar. Niet ook nog van haar. Ik wandel maar wat verdwaasd door het centrum van Amsterdam. Colleges kunnen me nou niet boeien. Solliciteren kan me nou niet boeien. De wereld kan me nou niet boeien. Ik ben het absolute middelpunt van mijn eigen kleine universumpje. Helemaal Remi ditmaal. Ik moet de toekomst weer alleen aanvallen. Daarom zit ik nou in de miezerregen op een bankje en vertrouw mijn gedachten maar weer eens toe aan het papier. Waarvoor dank aan het papier. En aan mijn pen. Nee. Afscheid nemen is geen hobby van me en zal dat ook nooit worden. Maar soms kun je gewoon niet anders. Vaar wel. Al ben ik er op het moment niet zeker van of ik dat laatste echt meen.