Vadertje staat bonst op de voordeur

september 2009

Soms begrijp je de wereld niet meer helemaal. Meestal als je op van die grauwgrijze herfstdagen als werkeloos nietsnut niet veel meer anders kunt doen dan binnen zitten en naar het water staren. Het water dat door een krachtige noordoostenwind vanuit het IJ opgestuwd wordt rond de woonboot die tegenwoordig voor thuis moet doorgaan. Starend en hopend dat die baan nou eindelijk eens gewoon aan komt vliegen. Met de wind. Vooralsnog lijkt het er niet op. Luisterend naar de gierende herfstwind van weer een voorbijgevlogen jaar en slurpend van een geurende bak net te sterke koffie. Blij zijn dat je met dit weer niet naar buiten hoeft omdat je nou eenmaal geen baan om naartoe te gaan hebt verlicht de hele situatie enigszins.

Je pakt de krant. Je leest een boek. Je staart naar water. Je drinkt koffie. Veel koffie. Snel tot de donkerste diepten van alcoholisme vervallen is op dit moment geen volkomen onrealistisch idee. Om dat te vermijden drink je maar koffie. Je rolt een sjekkie, staart het golvende water over en fantaseert over een romantisch zeemansbestaan dat alleen voor baardige lieden in lang vervlogen tijden lijkt te zijn weggelegd.

Je slaat de krant dicht en je snapt de wereld niet meer helemaal. Bij gebrek aan zeemansromantiek en dingen om te doen sla je maar aan het filosoferen over wat je net gelezen hebt.

Het is Prinsjesdag. Een extra beveiligde Prinsjesdag want stel je voor Karst T. komt met een geautomobiliseerde variant van de Vliegende Hollander terug voor een tweede poging koningshuis-kegelen. De regering maakt wilde plannen. Er moet bezuinigd worden. Maar waarop. Men kibbelt er lustig op los. Men komt er niet uit en Geertje Wilders wantrouwt het zooitje in Den Haag weer eens.

Maar wie heeft nou welke macht over wie en waarom? Waar de wereld en de daadwerkelijk machtige instituties daarin zoals het IMF of de EU of wat dan ook met een afkorting, steeds minder een democratisch en meer een achterkamertjespolitiek en onderhandelen achter gesloten deuren gehalte krijgen, vindt de enge, moralistische gristenfundamentalismecoalitie het in Nederland wel nodig om steeds meer op de voordeur van de burger te lopen bonzen. Je kind een draai om de oren geven mocht al een tijdje kennelijk niet meer. Nu pleit men ook nog eens voor pasjes in coffeeshops. De almaar gegevens omtrent jouw precieze locatie rondbliepende OV-chipkaart. Belgegevens die in Nederland zelfs nog langer dan moet van onze Europese vrienden bewaard worden. Paddo’s mogen niet meer en als het aan de vast-vrienden-in-de-vastgoed-sector-hebbende rechtse kapitalistenlobby ligt, kraken straks ook niet meer. Ik trek het extreem slecht en ik zie mezelf nog emigreren.

Zo lees ik in de krant dat een dertienjarig meisje niet rond de wereld mag zeilen. Van de rechter. Nou vind ik natuurlijk ook dat zij dat niet mag. Maar dat moet haar dan wel verboden door haar ouders. Niet door een rechter. Misbruik en geweld of excessen als het aansluiten bij een sekte ofzo even buiten beschouwing latend mag vadertje staat van mij niet over de drempel achter de voordeur komen rondzeuren. Als de ouders haar niet verbieden op haar volkomen waanzinnige zeiltocht te gaan en er gebeurt iets met het betreffende meisje is dat hun probleem. Ik zal er niet mee zitten als een dom wicht dat het aan denkt te kunnen om in haar eentje rond de wereld te gaan zeilen terwijl ze eigenlijk stiekem moet roken in het fietsenhok terwijl ze spijbelt van school, wordt opgegeten door een vooralsnog onontdekte haaiensoort tussen de eilanden van Micronesië.

Mensen moeten ook af en toe fouten kunnen maken. Naast fouten en domme situaties ontstaan zo ook vaak goede ideeën of leuke alternatieven. Of de mogelijkheid om achteraf nog eens goed in de lach te schieten over begane stommiteiten. Maar sommige staatsideologen vinden dat alles moet zijn zoals zij op dit moment denken dat zou moeten zijn. Volgens het eeuwige gelijk van de heersende ideologie. Eeuwig gelijk is best wel eng.

En de staat zoals die zich nou manifesteert in Nederland vind ik een voorbeeld van heel eng. Op de gebieden waar ik als burger graag meer invloed op zou willen hebben omdat het hier gaat om daadwerkelijke machtsstructuren houdt de staat zich netjes op de vlakte zodat het bedrijfsleven zijn liberale belangen erdoor kan rammen en de concurrentiepositie in de globale strijd om de gunsten van het Almachtige Bedrijf niet verslechtert. Er is nog veel meer uit te buiten op deze planeet en een staat die zich moet verantwoorden aan onwetende burgers moet daar niet tussen gaan springen natuurlijk. Het enige wat ik daaraan kan doen als ik het er niet mee eens ben is met een kartonnen bordje op een pleintje buiten de gesloten deuren van een G8 bijeenkomst gaan staan wachten op een wapenstok in mijn gezicht.

Maar als de gristenfundamentalisten en ideologen van het eeuwige gelijk hun zin krijgen mag mij wel verteld worden dat ik geen jointje meer mag opsteken. Iets dat ik sowieso niet meer doe omdat ik HELEMAAL ZELF heb besloten dat ik daar geen zin meer in heb.

Godverkut zeg. Blijf van mijn voordeur af en ga jullie bezighouden met dingen die er echt toe doen. De huidige politieke filosofie klopt van geen kant en de democratische paradoxen die het praktisch onmogelijk maken om de wereld nog op een zinnige manier te besturen los je echt niet op door in naam van de peilingen heel hard over pseudo-oplossingen voor pseudo-problemen te gaan schreeuwen ‘want dat levert wel meer stemmen op’. Kijk maar uit. Anders ga ik straks verdomme zelf de politiek in ook. Gewoon om de zaken recht te zetten. En ik hou niet eens van in een pak rondlopen. Daarbij eis ik dan dat alle op vergaderingen geschonken koffie fairtrade is. Het goede voorbeeld geven. Net als met die privacy campagne. Want dat je je pincode beter niet groots op je Hyves kunt publiceren weten we allemaal wel. Dat het technisch mogelijk is om jouw gaan en staan te traceren via het in- en uitbliepen met je OV-chipkaart zouden we allemaal moéten weten. Maar daar heb ik in geen privacy campagne iets over gehoord.

Het bedrijfsleven waar die politiek zelf nou net alle deuren voor heeft opengezet gebruikt onze informatiekanalen namelijk om consumentistische en hersendodende boodschappen de publieke ruimte in te slingeren. Daarom moeten legitieme nieuwskanalen hun format aanpassen om niet kopje onder te gaan aan de kijkcijfermentaliteit en moeten politici daar op hun beurt hun manier van spreken op aanpassen anders luistert niemand. De Spaanse socioloog Manuel Castells noemt dit de ‘mediacratie’. Ik noem het gemakshalve gewoon een noodgedwongen schreeuwcultuur. Zolang een politicus boven een I-Pod reclame moet uitschreeuwen en de burger niet in staat blijkt te zijn de televisie eens uit te zetten en die nieuwe I-Pod gewoon in de schappen te laten liggen zie ik nog wel meerdere toekomstige varianten van Geert Wilders opstaan die het schreeuwspelletje maar al te goed door hebben en ter meerdere glorie van zichzelf via een bizarre vorm van iets dat aan nieuw-nazisme grenst de peilingen bestormen. Want bij de peilingen, en niet bij de plannen, daar ligt de kern van datgeen dat wij nog steeds democratie durven te noemen. Een goed theoretisch concept die democratie. Ethisch gezien dan. Of het functioneel blijft valt nog te bezien.

Nou ja. Ik solliciteer maar weer even verder. Af en toe denk ik dat ik de wereld misschien wel te goed snap. Maar dat krijg je wel eens als je niks te doen hebt buiten sollicitatiebrieven schrijven. Dan ga je teveel nadenken en de realiteit proberen te ontrafelen. Alle grote filosofen die de menselijke geschiedenis heeft voortgebracht waren volgens mij ook werkloze nietsnutten. Dat kan haast niet anders. Zucht. Ik moet echt weer eens aan de slag. Jezus man. Tijd voor koffie. En een baan. Maar eerst koffie.