januari 2009
Zo hee. Weer even ferm erin springen. Even een duidelijk openingsstatement. Ja. Daar hou ik van. Barack Obama is een neger. Dat is u allicht al eerder opgevallen. De machtigste man op aarde is zwart. Er zit een zwarte man in het Witte Huis (huhuhuhuhuhu). En het is heel erg mooi dat zoiets mogelijk is anno 2009. Dat meen ik. Zoiets geeft aan dat we ons eindelijk voorbij allerlei racistische onzintheorieën hebben weten te emanciperen als mensheid. Maar (en dit is een hele grote Maar. Deze Maar is niet voor niets met hoofdletter natuurlijk). Maar. Dat wil niet zeggen dat hij dan automatisch een goede president zal zijn. Macht discrimineert niet. Macht corrumpeert ook de zwarte mens. Laat dat even bezinken tussen alle Obamamanische euforie door. Natuurlijk begrijp ik heel goed dat voor iemand die de dagen van de rassenscheiding heeft meegemaakt, de inauguratie van de eerste negroïde president van de Verenigde Staten van Amerika een heel erg emotioneel moment geweest moet zijn. Ik ben ook niet van steen. Ik vond dat ook mooi om te zien. Maar (daar is ie weer. Met hoofdletter en al). Uiteindelijk is enige vorm van scepsis nog wel op zijn plaats lijkt mij. Zeker omdat Barack in de hoofden en gedachten van velen al een aantal liter water in erg goede wijn heeft omgezet en hij al kilometers zee richting Midden-Oosten uiteen heeft doen splijten om daar de zaken nou eens definitief recht te trekken. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Je kunt geen water in wijn veranderen. Dat zou te mooi zijn.
Dat Keizer George II ons de afgelopen acht jaar heeft getrakteerd op politiek gekonkel en op een stupide neoliberaal lekker-zakkenvullen-voor-de-rijken wanbeleid hoef ik niet meer uit te leggen. Dat ik ben blij ben dat onze schietgrage cowboy weer weggestopt kan worden in het droge stof van zijn geliefde Texas ook niet. Dat ik opgelucht ben dat de neoconservatieve haviken met hun dubieuze agenda éven de greep op de macht een ietwat kwijt zijn en dat er nou misschien eens andere belangen gaan prevaleren boven die van degenen die toch al heel rijk én verslaafd aan het zwarte goud zijn – dat moge ook duidelijk zijn. Dat ik in de democraat Obama meer vertrouwen heb ga ik in geen geval ontkennen. Maar ondanks dat hij de vergelijking met zijn voorganger meer dan glansrijk doorstaat wil ik één ding duidelijk maken. Deze man is niet de messias die binnen pakweg zes-en-een-halve dag de ondefinieerbare puinhoop die acht jaar G.W. Bush heet even op komt vegen. Ook Barack Obama is gewoon een rechtse eikel. Alleen in dit geval een zwarte, rechtse eikel. Want zonder tot op zekere hoogte een rechtse eikel te zijn red je het sowieso niet in de politiek in het conservatieve Amerika. Ook Obama is een grootverdiener en ook Obama heeft denkbeelden die vanuit Europees perspectief een stuk rechtser zijn dan we hier gewend zijn. Maar het belangrijkste blijft toch het volgende. Het mantra dat Obama het Witte Huis in heeft gelanceerd hoeft niet per definitie tot de beloofde verandering te leiden. Of zoals John Micklethwait verduidelijkt in The Economist (19 November): ‘Peace in the Middle East will not break out just because the new president’s middle name is Hussein’.
Sentimenten zijn niet de beste beoordelingsmaatstaf in de politiek. Ik denk dat dat vooral heel handig is om niet te vergeten. Voorbeeldje. Toen minister Van der Hoeven onlangs in een spoeddebat(je) in de Tweede Kamer over de verkoop van grote energiebedrijven door allerlei lagere Nederlandse overheden (die geld nodig hadden om snelwegen te verbreden enzo) SP fractievoorzitster Agnes Kant duchtig de les las, voelde ik bijna sympathie voor de uitspraken van de minister omdat ze in een Limburgse tongval gedaan werden. Limburgs is mooi. Zo zonder harde ‘g’ en met een vriendelijke, bijna zangerige flow. Wat de uitspraken van de minister inhoudelijk niet minder dom maakte natuurlijk. Kant had gewoon gelijk en de energievoorziening uitverkopen aan de vrije marktwerking is een idioot plan. Dus. Emotie kan het objectieve oordeel zeker weten vertroebelen. En dan kun je uiteindelijk met heel nare gevolgen geconfronteerd worden. Als je opeens zonder elektriciteit zit bijvoorbeeld. Of als de messias opeens helemaal niet zoveel change brengt als je in eerste instantie had gehoopt.
Het zegt heel veel over de Verenigde Staten dat het mogelijk is dat een kleurling leider van het land wordt. Dat is een mooi iets en daar zijn we ook blij om. Ondanks onze ontzettend grote bek over vanalles en nog wat zie ik Ahmed Aboutaleb nog geen minister-president van Nederland worden in de komende tien jaar. Maar in de praktijk heeft Obama’s kleurtje natuurlijk helemaal niks te maken met zijn te voeren beleid. Al is het sluiten van concentratiekamp Guantanamo een heel erg verstandig begin. En dat geeft hoop voor de toekomst. Hoop op verandering. Want dat is waarom Obama het Witte Huis in is gekatapulteerd. Change we can believe in!
De globale politiek is het daar volledig mee eens. Wat ik oprecht vreemd vind. Balkenende spreekt heel solidair zijn steun uit (logisch) en hoopt ook dat de kersverse leider van de vrije wereld de door hem beloofde change weet te realiseren (onlogisch). Bij mijn weten heeft de Nederlandse regering George Walker Bush toch vooral gesteund al die jaren. Balkenende mocht de baas een handje komen geven in Washington en hij steunde netjes de illegale inval in Irak. Zoals een trouw bondgenoot betaamt. Vervolgens mocht er geen parlementair onderzoek komen hieromtrent toen bleek dat het een gigantische voorraad gebakken lucht bleek te zijn. Stel je voor dat zou blijken dat die hele oorlog alleen om energieleveranties of om Irakese olie ging. Stel je voor dat we daar ingetrapt zouden zijn. Of er zelfs vanaf wisten omdat wij daar ook van kunnen meeprofiteren. Shell is nog steeds gedeeltelijk Nederlands en die hebben nou net weer allerlei lucratieve Irakese oliecontracten binnengesleept. Lijkt me sterk dat je zit te wachten op change als je net lekker bakken met geld binnensleept.
En nu dan? Moeten heel veel mensen nu bang worden dat een altijd rechtvaardige Sint Obama hun woekerwinsten zal gaan indammen? Amerikaanse tegenstanders (voornamelijk Republikeinen gek genoeg) slaat immers de schrik ook al om het hart dat Obama de Verenigde Staten in een ‘socialistische staat’ wil veranderen. Of zal het uiteindelijk toch wel meevallen met die change allemaal?
Bladiebladiebla. Ik laat de algehele Obamamanie even langs me heen trekken als dat mag. Ik blijf lui op de bank zitten. Ik contempleer me een ei lek en ik spui te pas en te onpas kritiek waar niemand op zit te wachten. Want zo ben ik. Mooi man.
dinsdag 10 februari 2009
Oude gebouwen zijn mooie gebouwen..
december 2008
Even vooropgesteld. Ik ben niet religieus. Ik heb niets met het katholicisme behalve dat ik vroeger toen ik klein was naar de kerk moest. Eerlijk gezegd beschouw ik georganiseerde religie als een groot gevaar voor de (moderne) samenleving en als een eeuwenoude bron van conflicten en brandhaarden en allerlei ander fijns. Ik ben groot fan van het vrije denken en ben blij dat de moderniteit mij heeft bevrijd uit de klauwen van allerlei eeuwenoude religieuze dogma’s. Ik zie niet in hoe diepgeworteld en voor een aanzienlijk deel op machtspolitiek gefundeerd geloof in een alwetende godheid nog langer een echt toegevoegde waarde kan hebben aan onze samenleving. Heel erg oude boeken zijn nog steeds geen realistische weergaven van de werkelijkheid. En zeker niet letterlijk toepasbaar op de werkelijkheid van nu. Maar dat betekent niet dat ik voorstander ben van het slopen van cultuurgoed en het uitwissen van de geschiedenis. Zeker niet als in deze kwestie het winststreven van de vastgoedsector ook nog eens een belangrijke rol speelt.
Ik woon er al een tijdje niet meer. Maar Limburg (ONDER SITTARD) blijft nog steeds mijn thuishaven. Waar ik in de toekomst ook verzeild raak, mijn wortels zullen altijd in de drek van de oostelijke mijnstreek blijven liggen. En daar kan geen Amsterdammer wat aan veranderen. Ik hou van dat stukje heuvelland, in al zijn facetten. Als ik dan lees dat er van de oorspronkelijke vierhonderd Limburgse kloosters er nog maar 81 rechtstaan waarvan er dan ook nog eens 26 leegstaan vind ik dat een beetje triest. Zeker als ik lees dat er dan ook nog een leger projectontwikkelaars op die locaties zit te azen, om na een onderhands dealtje met de één of andere lokale wethouder die oude kloosters van de aardbodem weg te vagen en er een stapel lelijke appartementen neer te flikkeren. Daar wordt ik niet vrolijk van. Daarbij is nieuwbouw over het algemeen spuuglelijk en oude kloosters over het algemeen mooi en een toegevoegde waarde aan de omgeving. Kloosters werden net zoals zoveel oude gebouwen opgetrokken met een blik op de eeuwigheid. Nieuwbouw met een blik op efficiëntie. En zelfs dat mislukt dan nog wel eens. In mijn oorspronkelijke thuisstadje Landgraaf ligt tegenwoordig namelijk een gapend groot gat. Een gat omdat men hier de oorspronkelijke bebouwing besloot te slopen om plaats te maken voor, jawel, appartementen. Na de sloop van wat er al stond bedacht men zich echter dat er misschien helemaal niet zo veel vraag is naar nieuwe appartementen in een streek waaruit iedereen als gevolg van de nogal deplorabele werkvooruitzichten langzaamaan besluit weg te trekken. Briljant. Gevolg: het gat. En nee zo’n gat in de markt is verre van mooi.
Dus. Laat gewoon staan die kloosters. Het mijnverleden is al professioneel genoeg uit het landschap en langzamerhand ook uit het collectieve geheugen gewist. Die kloosters horen bij Limburg. Schoonheid van stad en land is ook belangrijk voor kwaliteit van leven. UNESCO heeft niet voor niks een Werelderfgoedlijst. Ik voel nog steeds wat kriebelen als ik station Heerlen binnentrein en de schachttoren van de Oranje Nassau I zie opdoemen. Ik hou van Limburg. Inclusief dorpskroegen. Inclusief carnavalsverenigingen. Zelfs inclusief Kerkrade (nou ja. Dat wordt getolereerd). En inclusief kloosters. Alstublieft.
Even vooropgesteld. Ik ben niet religieus. Ik heb niets met het katholicisme behalve dat ik vroeger toen ik klein was naar de kerk moest. Eerlijk gezegd beschouw ik georganiseerde religie als een groot gevaar voor de (moderne) samenleving en als een eeuwenoude bron van conflicten en brandhaarden en allerlei ander fijns. Ik ben groot fan van het vrije denken en ben blij dat de moderniteit mij heeft bevrijd uit de klauwen van allerlei eeuwenoude religieuze dogma’s. Ik zie niet in hoe diepgeworteld en voor een aanzienlijk deel op machtspolitiek gefundeerd geloof in een alwetende godheid nog langer een echt toegevoegde waarde kan hebben aan onze samenleving. Heel erg oude boeken zijn nog steeds geen realistische weergaven van de werkelijkheid. En zeker niet letterlijk toepasbaar op de werkelijkheid van nu. Maar dat betekent niet dat ik voorstander ben van het slopen van cultuurgoed en het uitwissen van de geschiedenis. Zeker niet als in deze kwestie het winststreven van de vastgoedsector ook nog eens een belangrijke rol speelt.
Ik woon er al een tijdje niet meer. Maar Limburg (ONDER SITTARD) blijft nog steeds mijn thuishaven. Waar ik in de toekomst ook verzeild raak, mijn wortels zullen altijd in de drek van de oostelijke mijnstreek blijven liggen. En daar kan geen Amsterdammer wat aan veranderen. Ik hou van dat stukje heuvelland, in al zijn facetten. Als ik dan lees dat er van de oorspronkelijke vierhonderd Limburgse kloosters er nog maar 81 rechtstaan waarvan er dan ook nog eens 26 leegstaan vind ik dat een beetje triest. Zeker als ik lees dat er dan ook nog een leger projectontwikkelaars op die locaties zit te azen, om na een onderhands dealtje met de één of andere lokale wethouder die oude kloosters van de aardbodem weg te vagen en er een stapel lelijke appartementen neer te flikkeren. Daar wordt ik niet vrolijk van. Daarbij is nieuwbouw over het algemeen spuuglelijk en oude kloosters over het algemeen mooi en een toegevoegde waarde aan de omgeving. Kloosters werden net zoals zoveel oude gebouwen opgetrokken met een blik op de eeuwigheid. Nieuwbouw met een blik op efficiëntie. En zelfs dat mislukt dan nog wel eens. In mijn oorspronkelijke thuisstadje Landgraaf ligt tegenwoordig namelijk een gapend groot gat. Een gat omdat men hier de oorspronkelijke bebouwing besloot te slopen om plaats te maken voor, jawel, appartementen. Na de sloop van wat er al stond bedacht men zich echter dat er misschien helemaal niet zo veel vraag is naar nieuwe appartementen in een streek waaruit iedereen als gevolg van de nogal deplorabele werkvooruitzichten langzaamaan besluit weg te trekken. Briljant. Gevolg: het gat. En nee zo’n gat in de markt is verre van mooi.
Dus. Laat gewoon staan die kloosters. Het mijnverleden is al professioneel genoeg uit het landschap en langzamerhand ook uit het collectieve geheugen gewist. Die kloosters horen bij Limburg. Schoonheid van stad en land is ook belangrijk voor kwaliteit van leven. UNESCO heeft niet voor niks een Werelderfgoedlijst. Ik voel nog steeds wat kriebelen als ik station Heerlen binnentrein en de schachttoren van de Oranje Nassau I zie opdoemen. Ik hou van Limburg. Inclusief dorpskroegen. Inclusief carnavalsverenigingen. Zelfs inclusief Kerkrade (nou ja. Dat wordt getolereerd). En inclusief kloosters. Alstublieft.
Piraten vs. Vikingen!
november 2008
Vroeger vond ik piraten helemaal de shit. Met de via mijn zakgeld verkregen Lego bouwde ik altijd buitenproportioneel grote piratenschepen en op kamp met scouting (ja ik heb op scouting gezeten ja. Iedereen maakt fouten.) bouwden we houten boten met heuse touwladders waar we dan vervolgens niet al te hoog in mochten klimmen. Piraten waren toen gewoon cool en nu stiekem nog steeds. Boys will be boys, je weet toch. Piraten deden altijd lekker wat ze zelf wilden doen en dat was meestal datgene wat eigenlijk niet mocht. Vikingen daarentegen, vond ik stukken minder cool. Een piraat koos vanuit zijn per definitie rebelse inborst voor zijn vrijbuitersbestaan, maar viking werd je zo’n beetje noodgedwongen omdat je toevallig uit een koud land kwam waar de winden ijzig en de levensmiddelen schaars waren. Daarom ging je dan maar in je elandenvel op strooptocht en boezemde je de kuststrook van gans Europa angst in omdat je anders thuis ruzie met moeder de vrouw kreeg. Een stuk minder romantisch dan de brandewijn drinkende en in tropische havens aanmerende piraat.
Zo ook tegenwoordig. De IJslandse premier Geir Haarde sprak een tijd terug nog vol trots over de vikingmentaliteit* toen allerlei IJslandse bedrijven Europa introkken op zoek naar nieuwe markten en grotere winsten. En trots dat de beste man was. Maar het was snel gedaan met de nieuw hervonden vikingmentaliteit toen banken als IceSave met dank aan verdampende investeringen instortten.
Nu staat IJsland op de rand van de afgrond. Muiterij dreigt. De viking brult niet meer. De piraat daarentegen blijkt nog springlevend. Zo springlevend zelfs dat het mogelijk blijkt te zijn om een tanker met daarin pakweg de helft van de voorraad olie die Saoedi-Arabië dagelijks produceert te kapen. Twee miljoen vaten. Daar kan Blauwbaard nog een behoorlijk puntje aan zuigen. En omdat die olie heel erg belangrijk is voor ons globale systeem worden we weer ouderwets bang voor piraten. Terug naar de Gouden Eeuw. Zo dreigen Rita Verdonk en al die andere neo-nationalisten in het duistere kielzog van Pim Fortuyn verdomme toch nog hun zin te krijgen. Maar goed. We zijn dus bang. Minister Verhagen wil meer geld voor defensie om ‘aanvoerlijnen van energie’ te beschermen. Dit terwijl er geen enkel land ondersteuning wil geven aan de oproep van meneer Ban Ki Moon om een vredesmissie naar al lang over het randje van anarchie geflikkerde landen in de piraterijregio te sturen. Maar verdomme. Die piraten pikken onze olie in en die hebben mensen zoals jij en ik hard nodig om in de file te kunnen staan. Maar voorwaar ik zeg u. Katten in nauwe posities of mensen in gebieden waar oorlogen en hongersnoden heersen maken rare sprongen. Kijk maar eens naar het noorden. Naar de vikingen. Die zijn ook behoorlijk aan het muiten geslagen sinds al hun kapitaal verdampt is. Dus beste Rita. Luistert waarde Geert. Zit nou eens niet zo in over die tsunami van islamisering. Tegen tsunami’s hebben we immers de Deltawerken uitgevonden en daar zijn we als Nederlanders maar wat trots op. Het gevaar zit hoger. Noordelijker. Kouder. Holland! Beschermt uw kusten! De vikingen! Ze komen er aan!
* Die fascinatie van nationale leiders met ’s lands historie beperkt zich niet tot de vikingen in IJsland trouwens. Naast dat onze (gelukkig bijna voormalige) leider van de vrije wereld King George 2nd het liefst in lederen laarzen en getooid met een grote cowboyhoed tussen zijn Texaanse koeien rondbanjert, kan ik me nog iemand anders herinneren die niet al te lange tijd geleden trots repte over de terugkeer van de ‘VOC-mentaliteit’. En dat in een geglobaliseerde wereld. Jongens toch.
Vroeger vond ik piraten helemaal de shit. Met de via mijn zakgeld verkregen Lego bouwde ik altijd buitenproportioneel grote piratenschepen en op kamp met scouting (ja ik heb op scouting gezeten ja. Iedereen maakt fouten.) bouwden we houten boten met heuse touwladders waar we dan vervolgens niet al te hoog in mochten klimmen. Piraten waren toen gewoon cool en nu stiekem nog steeds. Boys will be boys, je weet toch. Piraten deden altijd lekker wat ze zelf wilden doen en dat was meestal datgene wat eigenlijk niet mocht. Vikingen daarentegen, vond ik stukken minder cool. Een piraat koos vanuit zijn per definitie rebelse inborst voor zijn vrijbuitersbestaan, maar viking werd je zo’n beetje noodgedwongen omdat je toevallig uit een koud land kwam waar de winden ijzig en de levensmiddelen schaars waren. Daarom ging je dan maar in je elandenvel op strooptocht en boezemde je de kuststrook van gans Europa angst in omdat je anders thuis ruzie met moeder de vrouw kreeg. Een stuk minder romantisch dan de brandewijn drinkende en in tropische havens aanmerende piraat.
Zo ook tegenwoordig. De IJslandse premier Geir Haarde sprak een tijd terug nog vol trots over de vikingmentaliteit* toen allerlei IJslandse bedrijven Europa introkken op zoek naar nieuwe markten en grotere winsten. En trots dat de beste man was. Maar het was snel gedaan met de nieuw hervonden vikingmentaliteit toen banken als IceSave met dank aan verdampende investeringen instortten.
Nu staat IJsland op de rand van de afgrond. Muiterij dreigt. De viking brult niet meer. De piraat daarentegen blijkt nog springlevend. Zo springlevend zelfs dat het mogelijk blijkt te zijn om een tanker met daarin pakweg de helft van de voorraad olie die Saoedi-Arabië dagelijks produceert te kapen. Twee miljoen vaten. Daar kan Blauwbaard nog een behoorlijk puntje aan zuigen. En omdat die olie heel erg belangrijk is voor ons globale systeem worden we weer ouderwets bang voor piraten. Terug naar de Gouden Eeuw. Zo dreigen Rita Verdonk en al die andere neo-nationalisten in het duistere kielzog van Pim Fortuyn verdomme toch nog hun zin te krijgen. Maar goed. We zijn dus bang. Minister Verhagen wil meer geld voor defensie om ‘aanvoerlijnen van energie’ te beschermen. Dit terwijl er geen enkel land ondersteuning wil geven aan de oproep van meneer Ban Ki Moon om een vredesmissie naar al lang over het randje van anarchie geflikkerde landen in de piraterijregio te sturen. Maar verdomme. Die piraten pikken onze olie in en die hebben mensen zoals jij en ik hard nodig om in de file te kunnen staan. Maar voorwaar ik zeg u. Katten in nauwe posities of mensen in gebieden waar oorlogen en hongersnoden heersen maken rare sprongen. Kijk maar eens naar het noorden. Naar de vikingen. Die zijn ook behoorlijk aan het muiten geslagen sinds al hun kapitaal verdampt is. Dus beste Rita. Luistert waarde Geert. Zit nou eens niet zo in over die tsunami van islamisering. Tegen tsunami’s hebben we immers de Deltawerken uitgevonden en daar zijn we als Nederlanders maar wat trots op. Het gevaar zit hoger. Noordelijker. Kouder. Holland! Beschermt uw kusten! De vikingen! Ze komen er aan!
* Die fascinatie van nationale leiders met ’s lands historie beperkt zich niet tot de vikingen in IJsland trouwens. Naast dat onze (gelukkig bijna voormalige) leider van de vrije wereld King George 2nd het liefst in lederen laarzen en getooid met een grote cowboyhoed tussen zijn Texaanse koeien rondbanjert, kan ik me nog iemand anders herinneren die niet al te lange tijd geleden trots repte over de terugkeer van de ‘VOC-mentaliteit’. En dat in een geglobaliseerde wereld. Jongens toch.
Zondagochtend
november 2008
Grappig hoe de hele wereld opeens langs je heen lijkt te trekken. Overal gebeuren er belangrijke dingen, maar ze maken me niks meer uit. Ik zit op een bankje langs de Amstel mistroostig voor me uit te staren. Ziel onder de arm, waterlanders niet ver uit de buurt. Het is weer eens uitgegaan. Mijn inmiddels ex-vriendin heeft weer eens de woorden gesproken die ik al zo vaak gehoord heb en waarvan ik hoopte dat ik ze dit keer niet nog eens zou hoeven horen. Niet van haar. Niet ook nog van haar. Ik wandel maar wat verdwaasd door het centrum van Amsterdam. Colleges kunnen me nou niet boeien. Solliciteren kan me nou niet boeien. De wereld kan me nou niet boeien. Ik ben het absolute middelpunt van mijn eigen kleine universumpje. Helemaal Remi ditmaal. Ik moet de toekomst weer alleen aanvallen. Daarom zit ik nou in de miezerregen op een bankje en vertrouw mijn gedachten maar weer eens toe aan het papier. Waarvoor dank aan het papier. En aan mijn pen. Nee. Afscheid nemen is geen hobby van me en zal dat ook nooit worden. Maar soms kun je gewoon niet anders. Vaar wel. Al ben ik er op het moment niet zeker van of ik dat laatste echt meen.
Grappig hoe de hele wereld opeens langs je heen lijkt te trekken. Overal gebeuren er belangrijke dingen, maar ze maken me niks meer uit. Ik zit op een bankje langs de Amstel mistroostig voor me uit te staren. Ziel onder de arm, waterlanders niet ver uit de buurt. Het is weer eens uitgegaan. Mijn inmiddels ex-vriendin heeft weer eens de woorden gesproken die ik al zo vaak gehoord heb en waarvan ik hoopte dat ik ze dit keer niet nog eens zou hoeven horen. Niet van haar. Niet ook nog van haar. Ik wandel maar wat verdwaasd door het centrum van Amsterdam. Colleges kunnen me nou niet boeien. Solliciteren kan me nou niet boeien. De wereld kan me nou niet boeien. Ik ben het absolute middelpunt van mijn eigen kleine universumpje. Helemaal Remi ditmaal. Ik moet de toekomst weer alleen aanvallen. Daarom zit ik nou in de miezerregen op een bankje en vertrouw mijn gedachten maar weer eens toe aan het papier. Waarvoor dank aan het papier. En aan mijn pen. Nee. Afscheid nemen is geen hobby van me en zal dat ook nooit worden. Maar soms kun je gewoon niet anders. Vaar wel. Al ben ik er op het moment niet zeker van of ik dat laatste echt meen.
Wereldnieuws
november 2008 (heel vroeg 's ochtends ergens)
Ik lig op te bank het wereldnieuws te kijken. Presidentsverkiezingen in Amerika. Wereldnieuws naar men zegt. Het lijkt alsof de rest van wereld even stilstaat en muisstil zijn adem inhoudt in blijde verwachting. Vreemd om je te realiseren dat die ene man die vannacht verkozen zal worden als de nieuwe leider van de vrije wereld ook op mijn leven invloed zal gaan hebben. Zal John McCain en zijn uit een slecht stripverhaal weggelopen sidekick ons nog een aantal jaren komen plezieren met neoliberaal wanbeleid? Of zal halfbloedheld Barack Obama de door hem beloofde change weten de realiseren? En hoe zal hij dat dan gaan doen, bij voorbaat al opgezadeld met het geopolitieke moeras dat hem door zijn voorganger nagelaten wordt? Zal het emancipatieproces dat ooit zijn aanvang nam met Rosa Parks die in 1955 weigerde op te staan en achter in de bus plaats te nemen, in 2008 uiteindelijk culmineren in de eerste zwarte Amerikaanse president? Het zal me benieuwen. Ik wacht af. De wereld wacht af. Op wat één land zal kiezen. Het rode balkje onder in beeld van mijn televisie houdt mij op de hoogte van wat er komen gaat. Ik verkeer ergens in het sluimergebied tussen halfslaap en een bij voorbaat al mislukte poging om wakker te blijven. Wat hier gebeurt is belangrijk. Ik vraag me af hoe de wereld van morgen er uit zal zien. We wachten allemaal af. We wachten allemaal wat de toekomst zal gaan brengen in ons ondergaande avondland.
Ik lig op te bank het wereldnieuws te kijken. Presidentsverkiezingen in Amerika. Wereldnieuws naar men zegt. Het lijkt alsof de rest van wereld even stilstaat en muisstil zijn adem inhoudt in blijde verwachting. Vreemd om je te realiseren dat die ene man die vannacht verkozen zal worden als de nieuwe leider van de vrije wereld ook op mijn leven invloed zal gaan hebben. Zal John McCain en zijn uit een slecht stripverhaal weggelopen sidekick ons nog een aantal jaren komen plezieren met neoliberaal wanbeleid? Of zal halfbloedheld Barack Obama de door hem beloofde change weten de realiseren? En hoe zal hij dat dan gaan doen, bij voorbaat al opgezadeld met het geopolitieke moeras dat hem door zijn voorganger nagelaten wordt? Zal het emancipatieproces dat ooit zijn aanvang nam met Rosa Parks die in 1955 weigerde op te staan en achter in de bus plaats te nemen, in 2008 uiteindelijk culmineren in de eerste zwarte Amerikaanse president? Het zal me benieuwen. Ik wacht af. De wereld wacht af. Op wat één land zal kiezen. Het rode balkje onder in beeld van mijn televisie houdt mij op de hoogte van wat er komen gaat. Ik verkeer ergens in het sluimergebied tussen halfslaap en een bij voorbaat al mislukte poging om wakker te blijven. Wat hier gebeurt is belangrijk. Ik vraag me af hoe de wereld van morgen er uit zal zien. We wachten allemaal af. We wachten allemaal wat de toekomst zal gaan brengen in ons ondergaande avondland.
Abonneren op:
Posts (Atom)
