augustus 2010
Ik ben net wakker geworden, gekreukeld op een net te krap bankstel in Den Haag. Een half opgerookte joint ligt in de asbak en inmiddels ben ik weer in mijn uppie omdat de vriend die hier woont in alle vroegte de trein heeft gepakt richting zijn vriendin en ik nog geen zin had om op te staan. Ik stommel wat rond. Luister muziek en neem een verfrissende douche. Ik ben voor mijn doen aan de vroege kant wat betreft opstaan. De werkloze medemens pleegt namelijk rond de klok van tienen op te staan. De krant lezen zit er even niet in vandaag. Die ligt namelijk thuis in de brievenbus en niet hier in Den Haag. Eten dan maar. Ontbijten met een stuk of drie stroopwafels en een halve fles lauwe cola is niet echt de ultieme start van de dag natuurlijk. Maar ik doe het er maar even mee want ik moet de deur uit. Het leven roept. Wij solliciteren ons wel door de crisis heen. Alweer en nog steeds. Ik slenter maar weer eens de banenmarkt op.
---
Er rinkelt nog wat kleingeld in mijn broekzakken dus vooralsnog heb ik niet per sé heel veel haast (even snel een net te linkse nieuwsflash voor de basale nuttigheidsdenkers onder u: werken voor een baas is niet de enige manier om een nuttig en vruchtbaar leven te leiden) Maar wat vooruitzien en zorgen voor inkomen is wel verrektese handig als je op een gegeven moment in de maand weer een stapeltje rekeningen binnenkrijgt. Zeker als je net wegbezuinigd bent. Snijden in de personeelskosten heet dat. Jaja. Gelukkig is het lekker zomerweer en zie ik het werkloze bestaan maar even als een welverdiende vakantie. Die ik noodgedwongen vier met een sixpackie pils met vrienden aan de grachten van Amsterdam. Dat is goedkoper dan in de kroeg zitten. Ik ben namelijk meer dan een economische entiteit en kan naast werken een heleboel andere leuke, nuttige en interessante dingen doen. Politiek actief wezen bijvoorbeeld. Of muziek maken. Of gewoon in het gras liggen en het leven ontrafelen. Of stukjes schrijven. Aha!*
Maar goed. Mijn broodloze plank roept luidkeels om bijvullingen. Mijn behaaglijk hete zomerdagen van werkloosheid liggen weer in het verleden. Gewapend met een redelijk gevuld curriculum vitae strompel ik terug weer de banenmarkt op. Ik hoor woorden als 'overgekwalificeerd' en 'niet commercieel denkend'. Lekker dan.
Bij de kutbaantjes linksaf en dan een end rechtdoor. Of ik daar even wil kijken of er wat te vinden is. Fijn. Ga naar de universiteit, zodat je wat kunt maken van je leven. Dat zeiden ze. Ik heb wel heel veel geleerd enzo maar in de rat-race die onze postmoderne kenniseconomie is schiet je er helemaal niks mee op. Zeker als je ook nog af en toe zelf nadenkt en sommige dingen ook vooral gewoon niet wilt. Gelukkig heb ik ondertussen wel door dat werk niet zaligmakend is en dat je beter je energie kunt steken in dingen die je écht wil, dan in heel veel geld verdienen met iets wat je eigenlijk maar onzin vindt om spullen te kopen die je ook eigenlijk niet echt nodig hebt.
---
Ik vind een ring naast mijn bed. Ik vermoed van het meisje dat hier vorige week naast me wakker werd en waarover ik nog niet precies weet of ik haar al mis of nog niet. Het leven verwart me soms. Maar minstens even vaak is het leven gewoon gaaf. Het weekend wacht op me. We gaan ons een paar dagen opsluiten in een studioruimte met een stuk of wat gitaren om aan nieuwe liedjes te werken. Ongetwijfeld gecombineerd met veel Dr. Pepper, friet met mayo, slechte grappen en sigaretten. Mooi zo. Ik val in slaap. Morgen wordt weer een nieuw avontuur. Siked.
* Overigens. Ik heb geen uitkering, voor er weer iemand begint te brullen over parasiteren en dergelijke. Elke keer dat ik werkloos ben geweest heb ik er doelbewust voor gekozen mijn eigen spaargeld of laatstverdiende loonstroken er zelf doorheen te draaien. Dus nee er is niet geparasiteerd. Wel ruzie gemaakt met het CWI. Ik heb alleen nooit geld mogen ontvangen van ze. Maar goed dat is voornamelijk mijn probleem want ik moet me maar weer altijd zien te redden. Wat meestal wel lukt. Ik zal op deze manier alleen nooit een auto kunnen kopen ofzo. Maar daar heb ik ook helemaal geen zin in. Als je dingen wil opschrijven is in de trein zitten veel handiger.
vrijdag 17 september 2010
Sonderwegen.
augustus 2010
Bam. Een etnisch homogeen land is historisch gezien vrijwel onmogelijk. Alle pogingen om dit te bewerkstelligen liepen keer op keer op een drama uit. Begrippen als de Jodenvervolging, Rwanda of Srebrenica sudderen onrustig door ons collectieve geheugen en we hebben het uiteraard allemaal nicht gewusst. Als de mens in het verleden in staat is geweest tot dit geintjes kan dit heden ten dage ook weer realiteit worden. We zijn als mensheid namelijk supertalentvol in nul komma niks leren van het verleden.
Geïnstitutionaliseerde genocide is iets te sterk geformuleerd. En is inderdaad wat aan de overtrokken kant. Maar de zaadjes zijn gepland. Toen Auschwitz de bittere realiteit was, werd dat door de gemiddelde Duitser ook stelselmatig ontkend en waren al die geruchten over kampen waar vreselijke dingen zouden gebeuren in Nederland ook maar duistere vermoedens. Een Guantanamo Bay dat nog steeds niet gesloten is en waar nog steeds op vernunftige wijze door juridische definitiekwesties en geografische slimmigheden de internationale rechtsorde met voeten wordt getreden hebben we blijkbaar ook al algemeen geaccepteerd. Ook de goelag kon gelegitimeerd worden omdat staatsgevaarlijke elementen de maatschappelijke orde bedreigden.
---
Ik ga zo af en toe op reis. Ik hou er niet van om te lang op één plek te zijn en mijn blik op de wereld te beperken tot het bekende en het dorpse. Ik sprak laatst vrienden uit Oostenrijk. En vrienden uit Denemarken. Dan praten we over dingen. In onze persoonlijke levens. Want we zijn tenslotte vrienden. En over de politieke situaties in onze thuislanden. Want we zijn ook politieke wezens die geïnteresseerd zijn in de wereld om ons heen (dit in tegenstelling tot teveel mensen die zich alleen maar druk maken over. Ja over wat eigenlijk?). De potentiële geïnstitionaliseerde genocide grijpt over het hele continent om zich heen. Het is niet meer alleen maar lokaal. Niet alleen maar nationaal. Haat organiseert zich eng snel. En wat is nou het probleem dan? De heilige oorlog van een stel maffe fanatici die veruit in de minderheid zijn? Of de westerse collectieve contra-jihad die ervoor zorgt dat gematigd religieuze inwoners van het westen langzaamaan veranderen in probleemgevallen. Zeggen de woorden self-fulfilling prophecy nou echt nie-mand meer wat? De rechtse politiek in elk geval niet. Want je eigen macht consolideren is echt vele malen makkelijker als je één of andere enge en altijd uit het oosten afkomstige vijand hebt om je eigen gelijk tegen af te zetten.
Even afgezien van het feit dat ik denk dat het onzin is om te geloven in een onzichtbaar wezen wiens bestaan nooit bewezen kan worden maar dat, mocht hij zij of het bestaan, jou vergiffenis kan schenken mits je je houdt aan de voorschriften die staan in een extreem oud boek uit een volledig andere tijd zodat je dan misschien verder kunt leven in een nader te definiëren soort van etherische sfeer waar alles helemaal oké zal zijn, de moslims zijn al heel erg lang onze buren. Culturele kruisbestuivingen zijn altijd beide kanten uitgegaan. De Moren hebben ooit Spanje gekoloniseerd en de Fransen Algerije. Arabische filosofen inspireerden de oude Grieken uit wiens slimmigheden wij uiteindelijk de Renaissance en de wedergeboorte van de Europese cultuur wisten te destilleren, en wij haalden gastarbeiders hierheen omdat we arbeidskrachten nodig hadden. Dat is allemaal niet heel erg gek. Europa grenst aan de islamitische wereld en de Europeaan was in het verleden ook niet te beroerd was zich zo'n beetje overal ter wereld met allerlei zaken te gaan lopen bemoeien. Maar nu willen alle Europeanen kennelijk als reactie op de aanwezigheid van mensen die toevalligerwijs in een god met een andere naam geloven, terug naar een etnisch homogeen ideaalbeeld van hoe hun land nooit was. De enige constante factor die ik tot nog toe heb weten te vinden om de Nederlandse identiteit aan op te hangen is dat we altijd en overal op alles wat te zeuren hebben.
Arm Europa. Sommige mensen passen binnen de heersende opvatting nou eenmaal niet in het plaatje van hardwerkende Germanen op een frisse Alpenweide. Of aan de Queen getrouwe arbeiders die rond vieren de tijd nemen voor een kop thee. Of van nijvere Hollanders die tulpen telen achter de hen tegen de verwoestende kracht van de Noordzee beschermende dijken. Want zo zijn onze landen altijd geweest en zouden ook altijd zo moeten zijn. Zonder rare invloeden van buitenaf want dat is natuurlijk niet wenselijk en brengt de puurheid van ons nationale zelfbeeld in gevaar. Natuurlijk.
---
Ik zeg het nu even heel duidelijk.We hebben de wereld zelf geglobaliseerd want dat kwam ons heel goed uit omdat we welvaart moesten en zouden opbouwen. Daar ben ik heel erg blij mee want ik profiteer daar vrolijk van mee. Maar dat daar haken en ogen aan zouden zitten kan iedereen met een half werkende breincel je nog wel vertellen. Daar moeten we zinnige en werkbare oplossingen voor bedenken. Geen fortmuren bouwen om ongewenstigheden buiten te houden. Op deze manier gaat het helemaal mis. En niet alleen in Nederland. Ik vind het echt doodeng.
I'd hate to say 'I told you so.
PS. Ik weet dat ik door wat te bloggen de wereld niet ga veranderen. Maar ik wil niet aan mijn kleinkinderen hoeven uitleggen waarom opa zijn bek heeft gehouden en alles maar heeft laten gebeuren vroeger. En ja ik ben ook zo'n mongool die wel eens tussen een escalerende, explosieve situatie inspringt in de trein om de gemoederen tot bedaren te brengen.
Bam. Een etnisch homogeen land is historisch gezien vrijwel onmogelijk. Alle pogingen om dit te bewerkstelligen liepen keer op keer op een drama uit. Begrippen als de Jodenvervolging, Rwanda of Srebrenica sudderen onrustig door ons collectieve geheugen en we hebben het uiteraard allemaal nicht gewusst. Als de mens in het verleden in staat is geweest tot dit geintjes kan dit heden ten dage ook weer realiteit worden. We zijn als mensheid namelijk supertalentvol in nul komma niks leren van het verleden.
Geïnstitutionaliseerde genocide is iets te sterk geformuleerd. En is inderdaad wat aan de overtrokken kant. Maar de zaadjes zijn gepland. Toen Auschwitz de bittere realiteit was, werd dat door de gemiddelde Duitser ook stelselmatig ontkend en waren al die geruchten over kampen waar vreselijke dingen zouden gebeuren in Nederland ook maar duistere vermoedens. Een Guantanamo Bay dat nog steeds niet gesloten is en waar nog steeds op vernunftige wijze door juridische definitiekwesties en geografische slimmigheden de internationale rechtsorde met voeten wordt getreden hebben we blijkbaar ook al algemeen geaccepteerd. Ook de goelag kon gelegitimeerd worden omdat staatsgevaarlijke elementen de maatschappelijke orde bedreigden.
---
Ik ga zo af en toe op reis. Ik hou er niet van om te lang op één plek te zijn en mijn blik op de wereld te beperken tot het bekende en het dorpse. Ik sprak laatst vrienden uit Oostenrijk. En vrienden uit Denemarken. Dan praten we over dingen. In onze persoonlijke levens. Want we zijn tenslotte vrienden. En over de politieke situaties in onze thuislanden. Want we zijn ook politieke wezens die geïnteresseerd zijn in de wereld om ons heen (dit in tegenstelling tot teveel mensen die zich alleen maar druk maken over. Ja over wat eigenlijk?). De potentiële geïnstitionaliseerde genocide grijpt over het hele continent om zich heen. Het is niet meer alleen maar lokaal. Niet alleen maar nationaal. Haat organiseert zich eng snel. En wat is nou het probleem dan? De heilige oorlog van een stel maffe fanatici die veruit in de minderheid zijn? Of de westerse collectieve contra-jihad die ervoor zorgt dat gematigd religieuze inwoners van het westen langzaamaan veranderen in probleemgevallen. Zeggen de woorden self-fulfilling prophecy nou echt nie-mand meer wat? De rechtse politiek in elk geval niet. Want je eigen macht consolideren is echt vele malen makkelijker als je één of andere enge en altijd uit het oosten afkomstige vijand hebt om je eigen gelijk tegen af te zetten.
Even afgezien van het feit dat ik denk dat het onzin is om te geloven in een onzichtbaar wezen wiens bestaan nooit bewezen kan worden maar dat, mocht hij zij of het bestaan, jou vergiffenis kan schenken mits je je houdt aan de voorschriften die staan in een extreem oud boek uit een volledig andere tijd zodat je dan misschien verder kunt leven in een nader te definiëren soort van etherische sfeer waar alles helemaal oké zal zijn, de moslims zijn al heel erg lang onze buren. Culturele kruisbestuivingen zijn altijd beide kanten uitgegaan. De Moren hebben ooit Spanje gekoloniseerd en de Fransen Algerije. Arabische filosofen inspireerden de oude Grieken uit wiens slimmigheden wij uiteindelijk de Renaissance en de wedergeboorte van de Europese cultuur wisten te destilleren, en wij haalden gastarbeiders hierheen omdat we arbeidskrachten nodig hadden. Dat is allemaal niet heel erg gek. Europa grenst aan de islamitische wereld en de Europeaan was in het verleden ook niet te beroerd was zich zo'n beetje overal ter wereld met allerlei zaken te gaan lopen bemoeien. Maar nu willen alle Europeanen kennelijk als reactie op de aanwezigheid van mensen die toevalligerwijs in een god met een andere naam geloven, terug naar een etnisch homogeen ideaalbeeld van hoe hun land nooit was. De enige constante factor die ik tot nog toe heb weten te vinden om de Nederlandse identiteit aan op te hangen is dat we altijd en overal op alles wat te zeuren hebben.
Arm Europa. Sommige mensen passen binnen de heersende opvatting nou eenmaal niet in het plaatje van hardwerkende Germanen op een frisse Alpenweide. Of aan de Queen getrouwe arbeiders die rond vieren de tijd nemen voor een kop thee. Of van nijvere Hollanders die tulpen telen achter de hen tegen de verwoestende kracht van de Noordzee beschermende dijken. Want zo zijn onze landen altijd geweest en zouden ook altijd zo moeten zijn. Zonder rare invloeden van buitenaf want dat is natuurlijk niet wenselijk en brengt de puurheid van ons nationale zelfbeeld in gevaar. Natuurlijk.
---
Ik zeg het nu even heel duidelijk.We hebben de wereld zelf geglobaliseerd want dat kwam ons heel goed uit omdat we welvaart moesten en zouden opbouwen. Daar ben ik heel erg blij mee want ik profiteer daar vrolijk van mee. Maar dat daar haken en ogen aan zouden zitten kan iedereen met een half werkende breincel je nog wel vertellen. Daar moeten we zinnige en werkbare oplossingen voor bedenken. Geen fortmuren bouwen om ongewenstigheden buiten te houden. Op deze manier gaat het helemaal mis. En niet alleen in Nederland. Ik vind het echt doodeng.
I'd hate to say 'I told you so.
PS. Ik weet dat ik door wat te bloggen de wereld niet ga veranderen. Maar ik wil niet aan mijn kleinkinderen hoeven uitleggen waarom opa zijn bek heeft gehouden en alles maar heeft laten gebeuren vroeger. En ja ik ben ook zo'n mongool die wel eens tussen een escalerende, explosieve situatie inspringt in de trein om de gemoederen tot bedaren te brengen.
Kapitechnieklisme
(augustus 2010)
Ik word oud. Ik ga over vroeger lullen.
Vroeger. Heel vroeger. Toen stond ik ooit eens in het postkantoor aan de hand van mams. Ik keek wat beduusd om me heen wat al die kennelijk heel belangrijke mensen nou allemaal precies aan het doen waren. Ze droegen uniformen van de post en keken heel erg gewichtig dus dat moest wel echt belangrijk zijn. Dromend over de toekomst (eigenlijk zou ik astronaut worden. En daarna voetballer) liep ik met mams over een door een dubbele bomenrij geflankeerde straat in een Landgraafs stadsdeel. Terug naar huis. Dit stuk wereld zag ik toen elke dag op weg naar school. Die school lag in de buurt van het postkantoor. Om de hoek lag een friture waar in de basisschoolpauzes stiekem friet gehaald werd en de door het ouderlijk gezag gesmeerde en door jeugdige schavuiten vervolgens weggegooide boterhammen zich opstapelden in een prullenbak. Er waren een paar raampjes die op regelmatige basis ingekegeld werden met stenen en een tuin met grote struiken waar een enge kerel achter scheen te wonen. Het leven was toen stukken simpeler.
---
Nu is het allemaal wat complexer. Met werk en geld en huizen enzo. Als ik weer eens vanuit Amsterdam besluit af te zakken richting zuiden verdwaal ik wel eens daar in Landgraaf. Inmiddels zijn zowel school als postkantoor verdwenen. Het enige dat echt constant lijkt te zijn, zijn de eeuwige matpartijen bij de lokale boerendisco waar doorgesnoven discotypes ruzie maken met Marokkaantjes in patserige auto's en bezopen kamphoeren waar de halve wijk hem inmiddels al eens ingehangen heeft. Maar voor de rest zijn de grasvelden waar ik vroeger voetbalde en de pleintjes waar ik wat jaren later rondhing om te blowen en graffitti te spuiten veranderd in onherkenbare betonblokken. Of erger nog. Bejaardenstapelappartementen.
Shit verandert. De wereld verandert. En niet altijd op de manier die je zou verwachten. Weer iets later dan toen ik blowend op pleintjes hing studeerde ik in het pittoreske Maastricht aan de universiteit. En daar had ik een aantal vakken in de techniekfilosofie. Van techniek zelf snap ik nog steeds de ballen als echte alfa zijnde. Een behoorlijk slimme professorman die heel veel boeken had gelezen én geschreven discussieerde toen met mij en mijn vaak evenzo brakke medestudenten over de onvoorziene gevolgen die nieuwe techniek kan hebben op en in een samenleving. IPods en mp3-spelers zijn heel tof maar kunnen ook ervoor zorgen dat iedereen in zijn eigen personal bubble opgeslokt raakt. Internet kan mensen connecten maar kan ook een volledige platenindustrie zodanig in de problemen brengen dat heel nieuwe verkoopmodellen uitgedacht moeten worden. Een oorspronkelijk niet eens op de grote massa gerichte technologie als internet bracht ons email. Megahandig maar de posterijen hebben wel een beetje een probleem nu. En dan worden mensen weggesaneerd en kan het inmiddels geprivatiseerde postbedrijf alle postbodes die meer dan 25 uur per week werken eruit flikkeren. Ik hang hier niet per sé een waardeoordeel aan. Ik wijs er alleen even op. Techniek is nooit autonoom. Alleen omdat iets dankzij superslimme marketingtrucjes goed verkoopt en dus de omzet en aandelen van grote bedrijven weer kan doen stijgen, betekent niet dat het ook écht een goed idee is.
Ik had het niet durven voorspellen toen ik als klein mannetje in een postkantoor in Zuid-Limburg ergens vol ontzag naar de trots voortwerkende postbedienden keek. Ik wist toen nog niet eens wat een computer in vredesnaam was. Laat staan het internet. De wereld verandert heel erg snel. Kijk er af en toe een beetje kritisch heen. Soms is enige scepsis wel op zijn plaats en hoef je niet meteen alles wat nieuw is te kopen omdat iedereen anders het ook doet en alle hippe mensen op televisie zeggen dat het gaaf is. Wie weet wie er in de toekomst indirect weggeautomatiseerd wordt.
Ik word oud. Ik ga over vroeger lullen.
Vroeger. Heel vroeger. Toen stond ik ooit eens in het postkantoor aan de hand van mams. Ik keek wat beduusd om me heen wat al die kennelijk heel belangrijke mensen nou allemaal precies aan het doen waren. Ze droegen uniformen van de post en keken heel erg gewichtig dus dat moest wel echt belangrijk zijn. Dromend over de toekomst (eigenlijk zou ik astronaut worden. En daarna voetballer) liep ik met mams over een door een dubbele bomenrij geflankeerde straat in een Landgraafs stadsdeel. Terug naar huis. Dit stuk wereld zag ik toen elke dag op weg naar school. Die school lag in de buurt van het postkantoor. Om de hoek lag een friture waar in de basisschoolpauzes stiekem friet gehaald werd en de door het ouderlijk gezag gesmeerde en door jeugdige schavuiten vervolgens weggegooide boterhammen zich opstapelden in een prullenbak. Er waren een paar raampjes die op regelmatige basis ingekegeld werden met stenen en een tuin met grote struiken waar een enge kerel achter scheen te wonen. Het leven was toen stukken simpeler.
---
Nu is het allemaal wat complexer. Met werk en geld en huizen enzo. Als ik weer eens vanuit Amsterdam besluit af te zakken richting zuiden verdwaal ik wel eens daar in Landgraaf. Inmiddels zijn zowel school als postkantoor verdwenen. Het enige dat echt constant lijkt te zijn, zijn de eeuwige matpartijen bij de lokale boerendisco waar doorgesnoven discotypes ruzie maken met Marokkaantjes in patserige auto's en bezopen kamphoeren waar de halve wijk hem inmiddels al eens ingehangen heeft. Maar voor de rest zijn de grasvelden waar ik vroeger voetbalde en de pleintjes waar ik wat jaren later rondhing om te blowen en graffitti te spuiten veranderd in onherkenbare betonblokken. Of erger nog. Bejaardenstapelappartementen.
Shit verandert. De wereld verandert. En niet altijd op de manier die je zou verwachten. Weer iets later dan toen ik blowend op pleintjes hing studeerde ik in het pittoreske Maastricht aan de universiteit. En daar had ik een aantal vakken in de techniekfilosofie. Van techniek zelf snap ik nog steeds de ballen als echte alfa zijnde. Een behoorlijk slimme professorman die heel veel boeken had gelezen én geschreven discussieerde toen met mij en mijn vaak evenzo brakke medestudenten over de onvoorziene gevolgen die nieuwe techniek kan hebben op en in een samenleving. IPods en mp3-spelers zijn heel tof maar kunnen ook ervoor zorgen dat iedereen in zijn eigen personal bubble opgeslokt raakt. Internet kan mensen connecten maar kan ook een volledige platenindustrie zodanig in de problemen brengen dat heel nieuwe verkoopmodellen uitgedacht moeten worden. Een oorspronkelijk niet eens op de grote massa gerichte technologie als internet bracht ons email. Megahandig maar de posterijen hebben wel een beetje een probleem nu. En dan worden mensen weggesaneerd en kan het inmiddels geprivatiseerde postbedrijf alle postbodes die meer dan 25 uur per week werken eruit flikkeren. Ik hang hier niet per sé een waardeoordeel aan. Ik wijs er alleen even op. Techniek is nooit autonoom. Alleen omdat iets dankzij superslimme marketingtrucjes goed verkoopt en dus de omzet en aandelen van grote bedrijven weer kan doen stijgen, betekent niet dat het ook écht een goed idee is.
Ik had het niet durven voorspellen toen ik als klein mannetje in een postkantoor in Zuid-Limburg ergens vol ontzag naar de trots voortwerkende postbedienden keek. Ik wist toen nog niet eens wat een computer in vredesnaam was. Laat staan het internet. De wereld verandert heel erg snel. Kijk er af en toe een beetje kritisch heen. Soms is enige scepsis wel op zijn plaats en hoef je niet meteen alles wat nieuw is te kopen omdat iedereen anders het ook doet en alle hippe mensen op televisie zeggen dat het gaaf is. Wie weet wie er in de toekomst indirect weggeautomatiseerd wordt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
