Teatime!

december 2009

Afgelopen zomer zat ik op een mooie vrijdagochtend in een diner in Portsmouth. Zonnetje in de de strakblauwe lucht en halfbekaterde gesprekken over het huisfeest bij Engelse vrienden thuis een nacht eerder. Het was gezellig en de drank vloeide rijkelijk. Halve liters Cider, dronken Engelse skinheads en lompe wijven. En ook nog whiskey geloof ik. Er is niet geneukt bij mijn weten. Voor rijkelijk gevloeide drank hebben Engelsen echter, in tegenstelling tot ons, de Calvinistische zuinigaards die het presteren neer te kijken op alles wat ook maar enigszins naar Bourgondisch leven riekt, een werkbare oplossing. Die oplossing noemen ze op dat eiland English Breakfast. Geniaal. Een bonte mengeling van eieren, toast, bonen, (soja)worst en vooral veel vet valt je kater met zo'n intensiteit aan dat je naast een betonblok in je maag ook een verbazingwekkend katerloze zomerdag cadeau krijgt. Het is weer eens wat anders dan een boterham met hagelslag en een kopje koffie na je door de ochtendspits van de Randstad naar kantoor geworsteld te hebben. Zo'n aanval op je kater is heel fijn als de volgende stap in je roadtrip Londen heet. Wat niet het minste dorp is. Met een oneindig complex tubesystem waarin de Nederlander die de lijn-50-tot-en-met-54-uitgezonderd-lijn-52-metro van Amsterdam gewend is, per direct hopeloos in verdwaalt. Proefondervindelijk vastgesteld. Ik heb daar al meerdere malen hulpeloos rond staan staren.

--

Op het moment zit ik thuis in mijn appartementje in Diemen-Zuid. Net zoals in het liedje. Als versiertruc werkt het echter verdomde slecht. Maar goed. Het is morgen en ik ben dus zo'n klaphark die 's avonds vergeet om brood te halen en zich vervolgens nadat hij in de ochtend uit bed is gerold heel hard gaat afvragen wat hij in vredesnaam moet ontbijten. Ik signaleer een pot witte bonen in mijn keukenkastje. Met tomatensaus. Zou ik ook zo'n echt Engels ontbijt in elkaar kunnen draaien zonder directe hulp vanaf het eiland zelf? Zou het? Tevreden evalueer ik de alleszins redelijke score van een intensieve zoektocht door mijn keukentje: de eerdergenoemde bonen, eieren, een fles ketchup en vegetarische burgers. Kan er mee door, zolang het maar flink vettig wordt. Aan de slag.

Even later neem ik een hap van mijn vegetarische burger en constateer direct dat de goedkoopste sojaburgers van de Appie nog steeds naar karton smaken. Gore meuk is het eigenlijk. Het is dat het consumeren van een dier dat eigenlijk niet dood had gehoeven me nog meer tegenstaat. Anders zou ik op dit moment met het grootste genoegen een nog levend konijn doodbijten en al bloedend mijn keel naar binnen laten glijden. Maar ja, principes. Je moet maar iets over hebben voor de dingen waar je in gelooft, niet dan? En veel ketchup is een oplossing voor alles.

Ik continueer mijn ontbijtje en kijk door wat lectuur heen. In een niet nader te noemen blad over ontwikkelingssamenwerking lees ik iets over ene Fatma die met haar kindje moest vluchten uit de anarchie die Somalië heet. Met een gammel bootje door de Golf van Aden. Naar het nog steeds arme maar tenminste iets minder anarchistische Jemen. Fatma's kindje krijgt één keer in de twee dagen iets te eten. Dat is niet zo veel.

--

Schuldbewust staar ik naar mijn bordje met English Breakfast in Diemen-Zuid. De metro dendert langs en meer dan dankbaar neem ik een hap van mijn karton-met-ketchup. Ik denk bij mezelf dat ik me helemaal niet zo druk hoef te maken over het feit dat mijn slechte Diemen-Zuid-versiertruc de afgelopen maanden nog niet heeft gewerkt. En dat goedkope sojaburgers nooit het culinaire hoogtepunt van de dag zullen worden boeit ook geen flikker eigenlijk. Allicht is het af en toe genoeg om dankbaar te zijn om op dit platte stuk wereld geboren te zijn. Een stukje wereld waar je tenminste de keuze hébt tussen onnodig gedood vlees en smakeloos karton. Dat is best oké. We hebben het best goed hier. Niet zo zeuren verdomme.

Rechtsers

december 2009

Ik loop op station Amsterdam Centraal. Het is zo'n typisch Nederlandse druilerige herfstdag. Gelukkig werk ik op het moment freelance, dus ik kan tot op zekere hoogte lekker zelf besluiten wanneer ik de druilerigheid induik. Mits ik mijn deadlines haal natuurlijk (in de Maastrichtse universitaire pers noemden we dat altijd lifelines. Dat klonk minder deprimerend). Mijn haastig naar treinen rennende medereizigers behendig ontwijkend blader ik wat door mijn dagelijkse stationskrantje en zie dat de wereld er weer eens niet veel beter voor staat dan gisteren. In verafgelegen landen van twijfelachtig allooi valt men nog steeds om van de honger of door genocide-achtige kwesties waar het westen natuurlijk niets aan doet of mee te maken wil hebben zolang die rare rebellen onze oliepijpleidingen met rust laten. In onze eigen overbevolkte Rijndelta schreeuwt de burger vooral hard mee over belangrijke zaken als het intrigerende vraagstuk of leden van onze vaderlandse rechterlijke macht wel of niet naar SBS6 kijken. Nou ja!

Rechters die SBS6 kijken en warempel gewoon mensen blijken te zijn? Mensen die fouten kunnen maken maar toch gespeend van alle controle hun werkzaamheden kunnen uitvoeren? Goddomme. Weer een veeg teken aan de wand dat 'de elite' in 'Den Haag' de 'gewone, hardwerkende man' alleen gebruikt voor zijn eigen sinistere motieven. Geert Wilders verzint inmiddels al gniffelend een half dozijn one-liners en probeert ergens een bruggetje te maken naar de islam. Want die is natuurlijk de bron van alle kwaad. En daarbij. SBS6, kom op zeg!

Ik plemp het nieuwsvod in de oudpapierbak op kantoor en zet een pot koffie. Mjah. Allicht doet dat er allemaal niet zo toe. Naast een kleurrijke verzameling van boetes voor verscheidene verkeersovertredingen, jong-links-of-gewoon-dronken-studentikoos-vandalisme en meestal aan drank gerelateerde jammerlijkheden heb ik nooit echt in de clinch gelegen met de autoriteiten. Waar maak me ook weer druk om. 'Misschien,' denk ik terwijl ik met een nadenkende frons op mijn gezicht over de Herengracht staar, 'misschien ben ik gewoon bang dat alle verworvenheden die wij als samenleving tot nog toe bij elkaar hebben weten te harken, in sneltreintempo zullen afbrokkelen omdat de Nederlander bang is voor vanalles en nog wat en schreeuwende non-politici gelijk geeft in alles wat hem via de televisie toeroepen wordt.' Allicht doet het er meer toe dat net de rest van Nederland teveel SBS6 kijkt in plaats van zich eerst te verdiepen in bepaalde materie of eens drie keer na te denken voor het grote schreeuwen begint. En Nederland weer eens vervalt in het trots etaleren van collectief ongelijk en onkunde. Daarbij op geen enkele wijze de hand eens in eigen boezem stekend. Zelfs mijn dierbare SP schreeuwt mee met de Wilderianen*.

Nee. Rechters moeten niet gecontroleerd worden door de politiek of door wie dan ook op 'foute uitspraken'. Montesquieu was daar in zeventienhonderd-nog-wat al stellig in. Om te voorkomen dat de wetgevende macht tiranniek wordt, mag deze nooit en op geen enkele wijze gekoppeld worden aan de rechterlijke macht. Scheiding der machten weet je wel. Dus. Laat die rechters maar gaan. Zonder dat politiek Den Haag zich met hen gaat bemoeien.

Anders kunnen we straks cassatie aanvragen voor ons gehele rechtssysteem. En dat lijkt me ook niet de bedoeling.

* Pas op jongens. Alhoewel onze socialistische linksigheden volgens mij ook, en misschien wel weer vooral, in de 21e eeuw van groot belang zijn overweeg ik mijn inmiddels langlopende partijlijdmaatschap op te zeggen als jullie blijven meedoen aan het grote schreeuwen. Het is niet voor niks dat ik tijdens de laatste verkiezingen toch op het knopje GroenLinks gedrukt heb.